Vervolg op De Erfenis
We schrijven het begin van het jaar 2024. De Mira Sigma -zie de link hierboven- is mét haar twee achterbomen en alle zorgvuldig bewaarde latten en piefen inmiddels verhuisd naar een andere weefster. In haar plaats staat hier nu al enige tijd een berkenhouten achtschachts Toika Liisa -van Finse makelij- behept met een weefbreedte van maar liefst 1,50 meter. Ze is een getouw van alles of niets. Ik moest wennen aan haar remsysteem, dat om zorgvuldigheid en een ingehouden adem vraagt. Zet je haar te achteloos met de blauwe metalen hendel in zijn vrij, dan knalt ze in één klap los. Soms rolt ze daarbij zelfs een eind af.
Ze piept en kraakt minder. Ze is niet gepokt en gemazeld zoals haar voorgangster, maar glad, alsof ze net uit de fabriek uit Toijala, Finland komt, op wat onduidelijke blauwe verfspatten na. Ook zij kwam uiteraard met een verzameling piefjes en daarnaast met een assortiment van verschillende soorten touw en texsolv, netjes opgeborgen in een metalen koffer. Ook Liisa bracht in haar kielzog weer enkele intrigerende, langwerpige onderdelen met zich mee, waarvan ik nog niet heb kunnen vaststellen waar ze voor dienen. Ik heb ze samen met de rieten, opboomlatten, evenaars, steeklatten, losse schemels, en alle andere duidelijke en onduidelijke voorwerpen een plek gegeven in de wilgentenen wasmand in de hoek van mijn weefruimte.
Ze is degelijk. Ze heeft een prachtig blauwe doek op de doekboom. Ze zit stevig in elkaar met houten wiggen. Bovenal heeft ze een grotere weefbreedte, waardoor ik kan blijven experimenteren met grotere en stevige weefsels, zoals die hiernaast.
